خداشناسی از راه فطرت

درون می باشد. دراینکه شناخت خداوند از طریق براهین قطعی عقلی و همچنین بیانات شرایع قابل اثبات می باشد جای شبهه نیست; در عین حال برای کسانی هم که به مبانی استدلال عقلی، اسباب درک مفاهیم مجهز نباشند، راهی روشن برای معرفت و ارتباط با ذات مقدس الهی، وجود داردکه همان راه فطرت است. در مقاله حاضر برای نشان دادن معرفت فطری تنها به دوآیه از قرأن کریم استناد شده، در ذیل آیه اؤل به نکاتی اشاره شده که عمدتأ واقعگرایی انسان را در توجه به خداوند می داند که این مهم مقتضای فطرت انسان است واصل وجود این فطرت مرتبط با خداوند است. لذا اگر در مقام معرفت و ادراک والتفات به این حقیقت نرسد خطاکرده وهستی خود را نشناخته است. در بحث مربوط به آیه دوم چون بروزو فعلیت فطرت خداشناسی در بعضی بحران ها مورد توجه قرارگرفته، این پرسش مطرح است که علت توجه خالصانه به خداوند در چنین مواردی چیست، آیا ترس ازاضطراب بشر در خداشناسی نقشی دارد که انسان در مواقع ضروری به این راهکار دست می زند؟